ការទុកដាក់ស្រូវឲ្យមានសុវ​ត្ថិភាព​ ជាកិច្ចការសំខាន់មួយក្នុងចំណោមកិច្ចប្រតិ្តបត្តក្រោយពេលប្រមូល
ផល។ គ្រាប់ស្រូវ​អាច​ទទួល​រងការខូចខាតបរិមាណ ​ និងគុណភាព បើសិនយើងមិនយកចិត្តទុកដាក់
លើបរិក្ខា និងប្រព័ន្ធទុកដាក់នោះទេ។​ ជាទូទៅ​ ការទុកដាក់ត្រូវ​បានចែកចេញជាពីរធំៗគឺ​ បែបបិទជិត
និងចំហរ។​ បរិក្ខាសម្រាប់ទុកដាក់ស្រូវមានច្រើនទម្រង់ ឬប្រភេទ អាស្រ័យទៅតាមប្រភេទស្រូវ (ពូជ​
ឬចំណី) ដែលត្រូវទុកដាក់ គោលបំណង និងទីកន្លែង។​ ជាទូទៅចំពោះស្រូវ​ចំណី គួរតែទុកដាក់ក្នុងទ
ម្រង់ជាគ្រាប់ស្រូវប្រសើរជាងអង្ករ ដោយសារសំបកស្រូវ (អង្កាម) អាចការពារប្រឆាំងពីការបំផ្លាញរ
បស់សត្វល្អិត និងជួយការពារពីការខូចគុណភាព។

អត្ថបទស្រាវជ្រាវនេះ សម្រាប់ជួយឲ្យមន្ត្រីផ្សព្វផ្សាយ និងអ្នកក្សេត្រសាស្ត្រទាំងឡាយចេះធ្វើអត្ត
សញ្ញាណនិងធ្វើចំណាត់ថ្នាក់ដីសំខាន់ៗ និងកត្តាកំណត់ជីជាតិផ្សេងៗដែលទាក់ទិននឹងដីសម្រាប់
ផលិតកម្មដំណាំនៅលើដីបាសាល់។ វាមានការពាក់ព័ន្ធទៅនឹងផលិតកម្មដំណាំខ្ពង់រាបនៅលើដីបា
សាល់ ដែលមាននៅខេត្តកំពង់ធំ កំពង់ចាម និងក្រចេះ នាភាគខាងកើតនៃប្រទេសកម្ពុជា។ ដោយ
ផ្អែកទៅលើប្រភេទដីនៅក្នុងស្រុកអូរាំងឪនៃខេត្តកំពង់ចាម យើងបានវាយតម្លៃសមត្ថភាពនៃដីស
ម្រាប់ដំណាំចម្ការ នៅលើដីបាសាល់ ។  សក្តានុពលនៃផ្ទៃដីសម្រាប់ធ្វើពិពិធកម្មដំណាំខ្ពង់រាបនៅ
លើដីបាសាល់ គឺស្ថិតនៅក្នុងក្រុមសណ្ឋានដីដែលតាងដោយ KC1, KC2 និង KC3 (មើលដ្យាក្រា
មខាងក្រោម)។

កណ្ដុរគឺជាសត្វចង្រៃដ៏ចម្បងបំផុតលើដំណាំកសិកម្មក្នុងតំបន់  មួយចំនួននៃប្រទេសកម្ពុជាយើង។
ការបំផ្លាញរបស់វាធ្វើឲ្យមានការបាត់បង់ទិន្នផលគួរឲ្យកត់សម្គាល់​​ នៅមុនពេលប្រមូលផលស្រូវ។
តាមការពិសោធន៍ស្រាវជ្រាវ បានបង្ហាញឲ្យឃើញថា ការបាត់បង់  ទិន្នផលស្រូវ ទាំងមុនពេលប្រ
មូលផល និងក្រោយពេលប្រមូលផលដោយសារសត្វកណ្ដុរ មានជាមធ្យមពី ៥ - ១៥ ភាគរយនិង
ស្ទើរទាំងស្រុងនៅឆ្នាំខ្លះ (ឆ្នាំកើតមានកណ្ដុរច្រើន)។ កម្រិតនៃការបំផ្លាញរបស់កណ្ដុរអាស្រ័យទៅ
លើបរិមាណនៃជម្រកសមស្របរបស់ពួកវាដែលស្ថិតនៅជុំវិញស្រែ។ដោយហេតុនេះហើយ កម្រិត
នៃការបំផ្លាញពីតំបន់មួយទៅតំបន់មួយទៀតនៅតាមភូមិ មិនមានលក្ខណៈដូចគ្នាឡើយ ហើយការ
បំផ្លាញនេះ ច្រើនប្រមូលផ្តុំនៅតាមព្រៃភូមិដែលមានប្រឡាយដុះដោយស្មៅ ស្រះធំៗ និងបឹង។

មមាចត្នោតជាសត្វល្អិតចង្រៃនៃដំណាំស្រូវ មានខ្លួនតូចទំហំប៉ុនគ្រាប់អង្ករ និងមានពណ៌ត្នោតនៅពេលពេញវ័យ។ វដ្តជីវិតរបស់មមាចត្នោតមានរយៈពេល ៣៥ ថ្ងៃ។ នាពេលពេញវ័យ មមាចត្នោតញីកាត់ជាមួយមមាចត្នោតឈ្មោល រួចពងរហូតដល់វាងាប់។ មមាចត្នោតញីនីមួយៗអាចពងបានរហូតដល់ ៥០០ ពង។ មមាចត្នោតញីពងជាកញ្ចុំៗ ហើយដែលមួយកញ្ចុំៗមានពងពី ៧-៨ តម្រៀបគ្នាដូចស្និតចេក នៅលើស្រទបស្លឹកស្រូវ។ បន្ទាប់ពីពងរួចបានប្រហែលមួយអាទិត្យ កូនមមាចត្នោតនឹងញាស់។ កូនមមាចត្នោតញាស់ត្រូវឆ្លងកាត់ការសកចំនួន ៥ ដង ដែលមាន  រយៈពេលប្រមាណជា ១៥ ថ្ងៃ ទើបក្លាយជាមមាចត្នោតពេញវ័យ។ ជាទូទៅ មមាចត្នោតពេញ  វ័យមានស្លាបខ្លី ប៉ុន្តែក្នុងករណីដែលវាត្រូវការផ្លាស់ទីជម្រកថ្មីសម្រាប់ចំណី និងបន្តពូជ ពេលនោះស្លាបវានឹងដុះលូតលាស់វែងដែលអាចឲ្យវាហើរបន្លាស់ទីបាន។

ក្រុមដីសំខាន់ៗនៃប្រទេសកម្ពុជា

ទ្រីបគឺជាពពួកសត្វល្អិតតូចៗ ដែលពិបាកមើលឃើញដោយភ្នែកទទេ ដែលកសិករនិយមហៅក្រា នៅ
លើសំណាប  ។   ថ្នាលសំណាបដែលទទួលរងការបំផ្លាញ   គេសង្កេតឃើញឡើងក្រហម ហើយស្ងួត
ដែលអាចឈានទៅងាប់ ។ មេទ្រីបមានពណ៌ត្នោតក្រមៅដងខ្លួនតូចទ្រវែង ច្រើនរស់នៅរមូរចុងស្លឹក។
ពងវាពណ៌សខាប់ ដោតនៅលើផ្ទៃស្លឹក ដែលអាចញាស់ក្នុងរយៈពេល ៣ថ្ងៃ ។ ដង្កូវពណ៌លឿងជញ្ជក់
ផ្ទៃស្លឹកផ្នែកខាងលើ ។

ការពុលដែកបណ្ដាលមកពីរុក្ខជាតិស្រូបយកធាតុដែកច្រើនពេកពីក្នុងសូលុយស្យុងដី ដែលសម្បូរទៅ
ដោយដែករលាយ (Fe2+)  ។ ការស្រូបយកធាតុដែកច្រើនបានជំរុញនូវសកម្មភាពនៃការធ្វើអុកស៊ីត
កម្មរបស់ប៉ូលីហ្វេណុល (Polyphenol)ហើយដែលការនេះបណ្ដាលឲ្យស្លឹកស្រូវប្រែពណ៌ទៅជាលឿង
ទុំ។ការពុលដែកក៏ទាក់ទិនផងដែរទៅនឹងភាពមិនប្រក្រតីនៃសារធាតុចិញ្ចឹមច្រើនមុខដែលធ្វើឲ្យកម្រិត
ធ្វើអុកស៊ីតកម្មរបស់ឬសធ្លាក់ចុះព្រោះថាការធ្វើអុកស៊ីតកម្មនៃឬស ជួយកាត់បន្ថយកម្រិតដែករលាយ
ក្នុងសូលុយស្យុងដី។

ស្រូវត្រូវបានគេច្រូតកាត់នៅអត្រាសំណើមគ្រាប់ចន្លោះពី ២០-៣០% (គោលការណ៍សើម)។ ការ
ពន្យាពេលក្នុងការសម្ងួត ការសម្ងួតមិនពេញ លេញ ឬការសម្ងួតមិនសព្វ នឹងបណ្ដាលអោយមាន
ការបាត់បង់ទាំងគុណភាព និងបរិមាណរបស់គ្រាប់ស្រូវ។